Τετάρτη 21 Ιανουαρίου 2009

Σημαίες μεσίστιες




Σπέρνω μελαγχολίες, ακονίζω δόντια εχθρούς δόντια φίλους μυστικά περάσματα αποσπάσματα λιπόψυχα κόκαλα χωρίς τα φαντάσματά τους.
Κάποτε είδα μια σχισμή στην αγωνία του προσώπου σου, ένα μικρό κερί στα σωθικά μου ή μια πατρίδα χωρίς το απόλυτό της.
Καιροφυλακτούσε όμως εκείνος ο ψηλός ένοικος του απέναντι σπιτιού και μόλις έφυγα, τρύπωσε στο σπίτι μου. Κάθισε στην πολυθρόνα κι άναψε ένα τσιγάρο, μετά έβαλε με τον αναπτήρα του φωτιά στην άκρη της κουρτίνας. Μέσα σε λίγες ώρες είχαν όλα τελειώσει. Ή αρχίσει, δεν είδα τίποτα. Όταν επέστρεψα, τον βρήκα εκεί, ακίνητο, ένα κάρβουνο σε σχήμα ανθρώπου να ατενίζει τον άπειρο χρόνο του θανάτου. Τα παιδιά του στο απέναντι μπαλκόνι φώναζαν τ’ όνομά του γελώντας. Μου πέταξαν ένα κόκαλο ή ένα ξεροκόμματο- δε θυμάμαι- κι ύστερα κλείστηκαν στο ασανσέρ για πάντα
(ε.σ.)
φωτο: Ειρήνη Σουργιαδάκη

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου