Η ιστορία μου θα ξεκινήσει μια μέρα που μια φωνή από παλιά, πολύ βαθιά θαμμένη θα αρχίζει να σαλεύει μέσα στο κεφάλι μου. Ο πόνος. Και τότε θα βρεθούμε. Θα βρεθούμε, γιατί να μη βρεθούμε κι όχι γιατί θα πρέπει κι ίσως και να ‘μαστε πραγματικά δύο, κι όχι ένας κι άλλος ένας, όχι ένας μόνος του κι ο άλλος μόνος του. Δύο, κι όχι ένας, κι ο ένας να υπάρχει κι ο άλλος να μην υπάρχει κι ο ένας να ακούει κι ο άλλος να μιλάει κι ο ένας να κοιτάζει κι ο άλλος να βλέπει κι ο ένας να αναπνέει κι ο άλλος να ζει κι ο ένας να χάνει κι ο άλλος να χάνεται κι ο ένας να χάνει κι ο άλλος να κερδίζει κι ο ένας να αγγίζει κι ο άλλος να αισθάνεται κι ο ένας να γελάει κι ο άλλος να πεθαίνει κι ο ένας να κλαίει κι ο άλλος πάλι να πεθαίνει και στο τέλος ο ένας να φεύγει κι ο άλλος να πρέπει να αναστηθεί αλλά να πεθαίνει αφού όσο κι αν προσπαθήσω για ένα happy end, έτσι θα γίνεται πάντα.
(ε.σ.)
...και ισως σήμερα δεν ηταν η καταλληλη μερα να διαβασω αυτο το κείμενο, ή μπορει και να 'ταν. Να αναπνεω και να ζει ο άλλος αυτο πετυχα και σε καποιους δεν αρεσει αυτο το θεωρουν σφαλμα μου, μπορει να το φθονούν, και ουτε ξερω αν ο άλλος το χει ανάγκη αλλα δεν με νοιάζει γιατι το χαραμα ξυπναω κρυφα για να τον βλεπω να κοιμάται, και μενω με το ζορι ξύπνια παρα την αναγκη για υπνο, και μερικες φορες μου φαινεται αγνωστος και άλλες μου φαινεται τοσο οικειος, όπως ο εαυτός μου...ειμαστε δυο ή ενας?
ΑπάντησηΔιαγραφή