Λίγο μετά την ημερομηνία λήξης

Σκηνή 5

Α. Κάποτε αγάπησα μια γυναίκα. Τώρα πια δεν υπάρχει. Μόνο που και που στριφογυρίζει γυμνή στο δωμάτιο μου. Αμίλητη. Παγωμένη. Γήινη. Άϋλη. Τη φιλάω στο μάγουλο, στο μέτωπο, στο λαιμό. Κι εκείνη βρωμάει μνήμη και σκουριά.

Γ. Κάποτε αγάπησα έναν άντρα. Τώρα πια δεν υπάρχει. Μόνο που και που στριφογυρίζει απογυμνωμένος στο μυαλό μου. Δε μιλάει. Κοιτάει έξω φτιάχνοντας ένα μεγάλο παράθυρο με θέα τον κόσμο. Έτσι συνεχίζω να ζω μέσα στον κόσμο. Αυτό το παράθυρο είναι η αόρατη σύνδεση μου με αυτόν. Μόνο που έχει καρφώσει το βλέμμα του σε ένα τοπίο συναρθρωμένο από ενοχές και ήττες και μνήμες και ανθρώπινα μέλη. Τα σώματα μας στους σκουριασμένους καθρέφτες παθο-γόνων εποχών.


Σκηνή 6

Γ. Ο έρωτας του με βουλιάζει στις λάσπες της πιο κολασμένης λαχτάρας.

Α. Ο έρωτας της με απογειώνει στα ύψη τις πιο ιλιγγιώδους επιθυμίας.

Γ. Τι θες να πεις με αυτό;

Α. Εσύ.

Γ. Μόνο εσύ. Πάντα.

Α. Όσο πάντα.

Γ. Αρκεί. Έπειτα, υπάρχει κι η επανάληψη. Μια αλλαγή προσώπου ίσως. Προσωπείου βέβαια.

Α. Κι εγώ που νόμιζα…

Γ. Κάποιος άλλος. Επιτέλους. Η ποθητή αντωνυμία επιτέλους αόριστη. Να σιγοψιθυρίζει το κύριο όνομα της επιθυμίας. Πάλι και πάλι στον πιο σκοτεινό καθρέφτη του κόσμου.

Α. Στα μάτια σου.

(α.κ.)