Κυριακή 19 Απριλίου 2009

Έρχεσαι;


Περπατούσαμε μαζί.
Θυμάσαι;
Όπως τώρα. Σαν τώρα. Το θυμάμαι σαν τώρα.
Θυμάσαι;
Περπατούσα δίπλα σου, θυμάσαι;
Ήμασταν μαζί.
Θυμάσαι;
Δεν ήσουν εσύ.
Ήμασταν μόνοι.
Μόνοι στον κόσμο.
Όχι, όχι στον κόσμο.
Όχι, δεν ήσουν εσύ.
Στον κόσμο ολόκληρο.
Δεν υπήρχε ο κόσμος, τότε δεν υπήρχε άλλος κόσμος.
Ούτε αυτός εδώ
Υπήρχε.
Δεν υπήρχε.
Υπήρχε μόνο...
Μόνο που...
Μόνο τι;
Είναι δικός μου
Μόνο τι;
Άστον σου λέω
Είναι δικός μου
Δικός μου
Που τον βρήκες;
Δεν τον βρήκα εγώ, αυτός με βρήκε
Ήρθε και με βρήκε
Ήρθε
Τον βλέπεις;
Που είναι;
Έρχεται
Σιωπηλά
Ήσυχα
Έρχεται μέσα στη σιωπή και λέει....
Και μετά λέει...
Η ησυχία.
Κι εκείνη λέει:
Δώσε μου ένα λόγο να ντραπώ
ούτως ώστε να εμπλουτιστεί αυτή η σκέψη.
Και εξήλθε
εκ της φλογός και
δε σημάδεψε ούτε τον καθρέφτη
ούτε τον πόνο.
Αλλάζω λοιπόν την γραφή
ετούτη
και την κάνω γέλια ή
γάλα μητρικό.
Η σιωπή φονική
Αυτό ήταν.
Σκοτώθηκα
Βγες, δεν έρχεται κανείς.
Με σκότωσε
Βγες σου λέω, τελείωσε.
Έφυγε;
Έρχεται.
Σιωπή!
Η σιωπή με σκότωσε
Με σκότωσες, εσύ, εσύ με σκοτώνεις.
Πως να το πω αλλιώς,
οι δείχτες του ρολογιού
κρεμασμένοι στον τοίχο.
Το λουκέτο χωρίς κλειδί.
Μια συλλογή από καταφάσεις.
Κάνε μου λίγο χώρο
Λίγο χώρο μόνο
Κάνε μου λίγο χώρο
μέσα στο χάος.

(ε.σ.)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου