Κυριακή 3 Μαΐου 2009

Φως



Παντού και πάντα φως, ν’ ακούμε μια ζωή τις ίδιες μελωδίες. Για τη μνήμη αυτά. Εις μνήμην άλλα. Πνιγμός ο χρόνος σαν απελπισμένο δάκρυ που δεν το είδε κανείς, παρ’ όλο που θα ήθελα κάποιος να το προσέξει. Να έρθει ο κόσμος να μας ρωτήσει γιατί κλαίμε κι εμείς να πάμε για ύπνο ήσυχοι. Σίγουροι πως κάποιος νοιάζεται για μας, με λίγη θέληση θα ονειρευτούμε απόψε. Θα ονειρευτούμε πολλά χαρτιά και λέξεις. Όχι αληθινά, μόνο ψεύτικα, μόνο ψέματα τώρα και πλήξη. Για τους ανεκπλήρωτους έρωτες, γι’ αυτούς θα πάρω τα κουφάρια σας απ’ τη μέση, τα κουφάρια μας απ’ την άκρη, να καθαρίσει ο ουρανός. Θέλουνε κι άλλοι να κοιτάξουνε τ’ αστέρια. Έτσι παραμερίζω τον εγωισμό και λέω μπράβο σ’ αυτούς που καίγονται πιο εύκολα απ’ τα τσιγάρα. Ξεκίνα, εδώ είμαι. Κι αν πηγαίνω καμιά βόλτα γύρω απ’ τον εαυτό μου και τη θλίψη μας, εδώ θα ξανάρχομαι, να δοξάζω την απώλεια και την αϋπνία, τις ύψιστες αυτές αιτίες ύπαρξης.
(ε.σ.)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου