Κυριακή 25 Οκτωβρίου 2009

Ιστορία Σταδιοδρομίας


Ήταν κάποια η οποία ήθελε, όταν μεγαλώσει, να γίνει διαφημιστικό σποτ. Είχε κουραστεί με το σπίτι της και τους φίλους της και τους γονείς και τους δασκάλους. Σχεδίαζαν τη ζωή της με έναν τρόπο που της διέφευγε. Ήξερε φυσικά πως η ζωή της θα διαρκούσε λίγα δευτερόλεπτα τηλεοπτικής προβολής. Θα στριμωχνόταν ανάμεσα σε ειδήσεις και τηλεπαιχνίδια, σε δακρύβρεχτα σήριαλ και απευθείας τηλεοπτικές συνδέσεις, αλλά θα δημιουργούσε επιτέλους ένα χώρο όπου θα συμβαίνουν όλα με πρόγραμμα, χρονομετρήσεις αενάως μέσα στην επανάληψη. Υπήρχαν βέβαια και τα περιοδικά, και το ραδιόφωνο και οι γιγαντοαφίσες και τα κάρτ ποστάλ και το Διαδίκτυο. Θα έμπαινε σε όλα τα μέσα...Και εκατομμύρια μάτια, εκατομμύρια χέρια και αυτιά θα διψούσαν για την παρουσία της. Ήταν ένας τρόπος να ζήσει για πάντα. Στα χείλη νέων ανθρώπων που δεν έχει γνωρίσει ποτέ, θα κρεμιόταν στην πόλη, θα εισέβαλλε στα ερτζιανά την ώρα που ένα ζευγάρι φιλιόταν ή κάποιος οδηγός τράκαρε...Θα έμπαινε μέσα σε όλα. Θα ήταν όλα...Και παντού...Μια εικόνα χαραγμένη στα εγκεφαλικά κύτταρα της πόλης...Ένα μουσικό μπακγκράουντ σε νύχτες μοναξιάς, σε εμπορευματικές διαδρομές...Είχε αποφασίσει άλλωστε ότι θα ήταν μια επιτυχημένη διαφήμιση. Χαρούμενη και ερωτική, έξυπνη και κινηματογραφική...Θα κέρδιζε βραβεία σε φεστιβάλ, θα την διαπραγματεύονταν διάσημες εταιρίες του χώρου...Κι όταν τα χρόνια θα περνούσαν, εκείνη θα έμπαινε με τη σειρά της στην Ιστορία, σα μια πρωτοποριακή κίνηση στο χώρο των διαφημιστικών, σε βιβλία και χρονικά και αφιερώματα. Θα είχε κρυφά νοήματα που θα λειτουργούσαν στο μυαλό χιλιάδων ανθρώπων και θα ήταν σα να ζούσε κι εκείνη μέσα τους... Μια δυνατή στιγμή και έπειτα θα περιπλανιόταν σε διάρκειες επικοινωνιακού χρόνου. Να γεμίζει χώρους, χρόνους, σκέψεις κενές...Θα έδινε στο βασίλειο του τίποτα την μαγική εικόνα της...
Πέρασε μέρες ολόκληρες στο δωμάτιο της δουλεύοντας το σενάριο, γράφοντας μουσικά κομμάτια, σχεδιάζοντας σελίδες...Η ιδέα που την γοήτευε περισσότερο ήταν ότι θα μπορούσαν να την βλέπουν άπειρα μάτια τηλεθεατών ταυτόχρονα σε πολλά μέρη του κόσμου...Θα την πρόσεχαν επιτέλους...Θα ήθελαν να ακούσουν τι θέλει να τους πει...Με έναν τρόπο θα γινόταν σημαντική...Σκέφτηκε πολλές φορές ότι ίσως είναι παράξενο να θέλει κάποιος να γίνει διαφήμιση...Αλλά όλοι θέλουν να γίνουν κάτι όταν μεγαλώσουν...Είναι σπουδαίο να θέλεις να γίνεις κάτι...Άλλοι θέλουν να γίνουν πρωτοσέλιδο ή εξώφυλλο ακόμα κι αν φώναξαν σε ένα κανάλι «Σκατά στην κοινωνία του θεάματος»... Αυτοί μέσα σε λίγες μέρες καταλήγουν σε κάδους ανακύκλωσης ή στις χωματερές της πόλης...Εκείνη όμως;

α.κ.

επετειακό λαβ στόρι


Θυμάμαι πως κάποτε, σε μια εποχή απροσδιόριστη μέσα στο χρόνο, κάθε πρωί που άνοιγα το παράθυρο, από κάτω στο μεγάλο δρόμο γινόταν παρέλαση. Κάθε μέρα. Για μήνες. Μπορεί για χρόνια. Κάθε μέρα βηματισμοί, κάθε μέρα βολές, χειροκροτήματα, εμβατήρια, ομιλίες, χαιρετισμοί, ήταν παράξενη εποχή κι όπως φαίνεται ξεχασμένη. Μόνο κάποιοι τύποι πολύ ηλικιωμένοι πια, σαν κι εμένα, ίσως κάτι να μπορούν να θυμηθούν και να σας εξηγήσουν... Δεν μπορώ να σας πω που θα τους βρείτε. Είναι διασκορπισμένοι σ' όλο τον κόσμο κρυμμένοι μέσα σε μνήματα επαρχιακών νεκροταφείων, παριστάνοντας τους πεθαμένους γιατί φοβούνται. Εγώ δεν κατάλαβα ποτέ. Γι' αυτό είμαι ακόμα εδώ. Κάποια στιγμή πάντως εγκατέλειψαν τον κόσμο όλοι αυτοί οι θορυβώδεις άνθρωποι των παρελάσεων και η πόλη γέμισε ησυχία. Σταμάτησαν οι βηματισμοί κι οι εορτασμοί. Παντού ησυχία. Μέσα στα σπίτια, πίσω απ' τις πόρτες, μες στα ντουλάπια, στα συρτάρια, στα ηχεία, στα σχολεία. Μέσα στα πακέτα των τσιγάρων, στις οθόνες των τηλεοράσεων, στο μπουκάλι του κρασιού, στους σωλήνες του νερού, στους αρμούς, κάτω απ' το χαλί, στις εγκοπές του κλειδιού. Πηχτή ησυχία ήρθε και γέμισε όλα τα κενά. Ήρθε απρόσκλητη, έκατσε πάνω τους και τα γέμισε. Έκλεισε όλες τις τρύπες. Τα νερά της βροχής δεν έβρισκαν διέξοδο πουθενά και λίμνασαν, τα ποντίκια πέθαναν μες στις φωλιές τους νηστικά, τα κουμπιά δεν μπορούσαν να κουμπώσουν, τα στόματα να κλείσουν, όλα ήταν μπουκωμένα με ησυχία. Τρύπωνε στις πρίζες, στα σιφόνια, έμπαινε παντού και δεν έβγαινε από πουθενά. Χωρούσε και στο πιο μικρό κενό, σε έναν πόρο του δέρματος, στη διάτρηση ενός εισιτηρίου, ανάμεσα σε δύο ανθρώπους που ανάσαιναν κουλουριασμένοι, που υπόσχονταν τα σώματά τους ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ χωμένοι ο ένας στον άλλον, μέσα σ' ένα τρεμοπαίξιμο του ματιού. Παντού.

Θα αγκαλιάσω στοργικά την παραδοξότητα. Η ελευθερία αυτή δικαιωματικά της ανήκει.

ε.σ.

Πέμπτη 15 Οκτωβρίου 2009

υστερόγραφο


Ένας κουτσός μ’ ένα ποδήλατο ταξιδεύει τον κόσμο. Έτσι ξαναγίνονται όλοι οι δρόμοι που κάποτε αμφέβαλλαν για τους εαυτούς τους.
Η βροχή τρυπώνει στο ψυγείο και μένει εκεί για πάντα. Έτσι δεν ξεπλένεται πια κανένα πάθος.
Κι όταν αρχίζει να πέφτει ο ήλιος ορθώνονται κάτι θηριώδεις αφαιρέσεις και τρώνε ό,τι απέμεινε απ’ τη μέρα.

Εν ολίγοις, συμβαίνουν τρομαχτικά πράγματα στον κόσμο.

Γι’ αυτό κι εγώ, όταν φοβάμαι, θα κλείνομαι σ’ ένα μικρό κουτί και εκεί μέσα θα ζω όλα μου τα όνειρα.

υ.γ.
Για να μη λες αργότερα πως δεν στο είπα.

ε.σ.

Είμαι παντού, δεν είμαι πουθενά.


«Δεν είμαι πουθενά.
Είμαι παντού.
Είμαι όλοι οι τρόποι... όλοι οι ρόλοι. Δεν είμαι κανείς. Εδώ μέσα δεν είμαι κανείς. Δεν έχω πρόσωπο.
.........
Είμαι ο πελάτης που έχει πάντα δίκιο, είμαι ένα ζευγάρι κουρασμένα πόδια, είμαι καθαριστής τουαλέτας, είμαι ένα βλέμμα που πυροβολεί, είμαι ο φύλακας της οικογενειακής γαλήνης, είμαι ένα ανθρωπιστικό βλέμμα σε ένα παιδί με απλωμένο χέρι, είμαι ένα χάδι στο μουλιασμένο μάγουλο ενός εσωτερικευμένου πόνου, είμαι η ενοχή, είμαι η αηδία, είμαι ένα όμορφο αυτοκίνητο με καμπύλες, είμαι το δελτίο ειδήσεων των οκτώ, είμαι ένα δελτίο στοιχήματος, είμαι ένα παγωμένο χαμόγελο πίσω από ένα γκισέ, είμαι μια σκόπιμη καθυστέρηση της παραγγελίας, είμαι ένα απελπισμένο γραπτό μήνυμα, είμαι ένα εισιτήριο για μια ροκ συναυλία στο πιο ιν εναλλακτικό κέντρο της πόλης, είμαι μια γεμάτη σακούλα με αξεσουάρ για όλες τις συναυλίες του μήνα, είμαι ένα κλεισμένο τραπέζι σε ανατολίτικο ρεστοράν, είμαι ο επόπτης της σχέσης του χρόνου και του έργου, είμαι θηριοδαμαστής παιδικών εκρήξεων, είμαι μια ζαβολιά και ένα ψέμα, είμαι η πόρτα που κλείνει μετά από έναν οικογενειακό καβγά, είμαι μια αστεία γκριμάτσα, είμαι μια σκισμένη κάλτσα, είμαι δύο ώρες σκοπιά σε ένα άδειο «εχθρικό» στρατόπεδο, είμαι τα κυβικά μου, είμαι ένα αεράκι πάνω σε ένα κουρασμένο πρόσωπο, είμαι το σεντόνι που κοιμόταν εκείνος χθες, είμαι ο πρωινός καφές, είμαι ένα χειμωνιάτικο ταξίδι με τρένο, είμαι όλοι οι φαντασιακοί φόνοι μου, είμαι ένα χάπι αδυνατίσματος, είμαι οι φόβοι μου, είμαι τέσσερις δόσεις αλκοόλ,
είμαι μια είδηση για κάποιους πυροβολισμούς που ακούστηκαν τη νύχτα στις παρυφές της πόλης, είμαι ό,τι θυμάμαι, είμαι ό,τι ξεχνάω, είμαι η εθνική συνείδηση, είμαι μια μάσκαρα για έντονες βλεφαρίδες, είμαι το θέαμα και η καταγγελία του θεάματος, είμαι ο φόβος της ανεργίας, είμαι ένα παπούτσι νούμερο σαράντα πέντε που πατάει ένα κεφάλι κάτω, είμαι οι συγκινήσεις του ποδοσφαίρου, είμαι ένα γραπτό μήνυμα φλερτ, είμαι η εθνική ενότητα, είμαι μια προσευχή, είμαι μια κατάρα, είμαι μια ανίατη ασθένεια, είμαι ένα κουτί ψυχοφάρμακα, είμαι ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης στα σύνορα, είμαι το κοινωνικό αίτημα για ασφάλεια, είμαι ένα χαμόγελο πίσω από ένα καλυμμένο γυναικείο πρόσωπο, είμαι ένας αθώος καταναγκασμός, είμαι ένας εκφοβιστικός πυροβολισμός, είμαι η φιλοδοξία, είμαι μια γενετική ανωμαλία, είμαι μια ένστολη γατούλα, είμαι μαύρα σέξι εσώρουχα, είμαι η πρώτη δόση το 2014, είμαι μια μεγάλη κοριτσοπαρέα, είμαι ο βασικός μισθός, είμαι μια βόλτα στο κέντρο με τα πόδια το βράδυ, είμαι μια νυχτερινή περιπολία, είμαι μια εξακρίβωση, είμαι τα λευκά μου δόντια, είμαι τα περιττά κιλά μου, είμαι τα ξεσπάσματα μου, είμαι ό,τι αγαπάω, είμαι ό,τι μισώ,
........
Είμαι ο εχθρός χωρίς πρόσωπο.
Είμαι ένα άφαντο δίκτυο κατακερματισμών.
Είμαι η επιβεβαίωση του κατακερματισμού και η διάψευση του.
Είμαι παντού.
Δεν είμαι πουθενά».

α.κ.

Τετάρτη 7 Οκτωβρίου 2009

ατυχές ημερολόγιο

29/10
Κάποιος δεν κοιμήθηκε ακόμα, ίσως ξαγρυπνά ή απλώς περιμένει.
Κάποιος άφησε τα φώτα ανοιχτά.
Να φοβηθούν οι κλέφτες.

1/11
Τώρα είναι κλειστές όλες οι πόρτες. Σιγή ιχθύος όλος ο πλανήτης γέμισε λέπια.
Ίσως επειδή μπήκε Νοέμβρης κι εσύ ακόμα να γυρίσεις.

10/12
Όλη νύχτα έβλεπα εφιάλτες. Χθες και προχθές δεν κοιμήθηκα. Ποιός φταίει;
Ακόμα και ο τυφλός με το ακορντεόν προτίμησε να χαθεί μέσα στο πλήθος.
Και πόσα ακόμα αγνοούσαμε…

25/12
Καμιά φορά σου πιάνω την κουβέντα πριν ακόμα γυρίσεις. Μπας και μικρύνει ο δρόμος κι έρθεις νωρίτερα.

30/1
Με βγάζεις από το πόρτ μπαγκάζ. Μου λες, «έλα, πάμε πίσω στο σπίτι.»

28/2
Ο καιρός περνάει.

20/3
Θύμισέ μου να αναρρώσω.

ε.σ.