Έγιναν καραμέλες οι σκέψεις μου
και χαρίζονται από δω κι από κει
Λιώνουν και σπάνε
μ’ ένα κρακ
αλλάζουν χέρια
φορώντας το ωραίο τους περιτύλιγμα
Ώσπου κάποτε γίνεται κι αυτό άχρηστο
ένα κορίτσι το κρατάει στα χέρια του
κι εκείνο
τρίζει
αιώνια
εκπληρωμένο
Μα καλά,
δε σας έχει πει ποτέ κανείς
να μην παίρνετε καραμέλες από αγνώστους;
ε.σ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου