Χτες το πρωί θέλω να πεθάνω. Στις ειδήσεις μιλάνε συνεχώς για έναν τύπο που κακοποίησε το άλογό του μέχρι θανάτου. Μετά δείχνουν μια γυναίκα που μου μοιάζει καρμπόν, είναι σε πολύ άσχημη κατάσταση, έκκληση αιμοδοσίας. Πηγαίνω στο νοσοκομείο, κάτι άθλιοι νοσοκόμοι με ξεσκισμένες βρώμικες γάζες για πρόσωπα, παίρνουν όλο μου το αίμα, δε μ’ αφήνουν ούτε μια σταγόνα όσο κι αν τους παρακαλάω. Ύστερα το βάζουν σε κουβάδες, ειδικές αποστολές το μεταφέρουν και το αδειάζουν στην άσφαλτο. Ο τελευταίος κουβάς μισός, μια καθαρίστρια σφουγγαρίζει κόκκινους τους διαδρόμους. Μένω για λίγες μέρες στη μέση του δρόμου και όταν έρχεται το μέλλον γυρίζω πίσω με τα πόδια. Σε άλλη χώρα είναι το σπίτι μου. Πόσο σκληρός είναι αυτός ο κόσμος και ποιός πετάει τις ζωές μας στα σκουπίδια; Να δυο πράγματα που δεν θα μάθουμε ποτέ.
ε.σ.
(φωτό)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου