Παρασκευή 18 Ιουνίου 2010

ιστορία εντατικής


Κάποτε, μια γυναίκα μπήκε σ΄ένα λευκό δωμάτιο και ξάπλωσε σ΄ένα κρεβάτι εντατικής θεραπείας. Ξάπλωσε εκεί για μέρες, ώσπου το σώμα της μούδιασε εντελώς. Κανείς δε θυμόταν τι ήταν αυτό που έφερε αυτή τη γυναίκα σ΄εκείνο τον χώρο. Κάποιο ατύχημα ίσως ή κάτι…Τις ώρες επισκεπτηρίου μαζεύονταν όλες οι ανομολόγητες ενοχές της, κάποια ορφανά χάδια, ένα άδειο βλέμμα από αγαπημένο πρόσωπο, ένας ανεπίστρεπτος χαιρετισμός, κάτι νύχτες χωρίς χάδι, ένας χρόνιος εθισμός, μια ψυχαναγκαστική τελετουργία, φαντασιακοί φόνοι και εκείνη η έντονη αίσθηση του να νιώθει ξένη και υπό διαρκή απειλή ακόμα και στις «κρυψώνες» της. Κι ενώ εκείνη βρισκόταν στην τρομακτική θέση της εντατικής, το ψυχροπολεμικό κλίμα των εκλεκτών συγγενών της συνεχιζόταν γύρω από το αγνώστου αιτίας πάσχον σώμα της. Ένα απόγευμα σηκώθηκε λοιπόν όρθια ξαφνικά. Φώναξε «Όλοι έξω». Ντύθηκε. Και πήρε εξιτήριο. «Έγινε κάποιο λάθος», είπε στους γιατρούς. «Ψαλιδάκι για τα νύχια έπρεπε να πάρω. Να κόψω κάποιους εκλεκτούς δεσμούς».

α.κ.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου