Παρασκευή 30 Ιουλίου 2010
Μικρές ενδοφλέβιες υποθετικές
Και εκείνο το γέλιο
όταν έπεσε στο πάτωμα
πόσο εύκολα έγινε κομμάτια
Ένα σπασμένο γέλιο
να αντηχεί στη βουή του κόσμου
οτι κάποτε
προσπαθήσαμε για λίγη χαρά
Και ότι ίσως
μας δόθηκε λίγη χάρη
Αν όλα άρχιζαν ξανά
Αν
Το μυαλό μου
απλωμένη μπουγάδα
να στεγνώσουν τα τραύματα
Αν όλα άρχιζαν ξανά
Αν
Μέσα στα συντρίμμια της γλώσσας
ψάχνω μια σύνταξη
να αρθρώσει το άρρητο
Αν όλα άρχιζαν ξανά
Αν
Θα ακονίσω τις πιο αιχμηρές σιωπές
να μαχαιρώσω τη φλυαρία του κόσμου
Αν όλα άρχιζαν ξανά
Αν
Να φτιάξω έναν τρόπο καινούργιο
με μεταχειρισμένα υλικά
Αν όλα άρχιζαν ξανά
Αν
Επιθυμώ μια γραμμή αγάπης
να χαρακώσει τις πτυχώσεις του εγκεφάλου μου
Αν όλα άρχιζαν ξανά
Αν
Μικρές ενδοφλέβιες χαράς
στα θολωμένα ξημερώματα
α.κ.
Κυριακή 18 Ιουλίου 2010
Νεγκατίφ
Δεν έχω σπίτι.
Ζω σε ένα παλιό ενυδρείο. Βγαίνω μόνο για να το καθαρίσω κι ύστερα πάλι μέσα. Δεν έχει πόρτα, οι φίλοι μου δε μ' επισκέπτονται, δεν ξέρουν -λένε- από πού να μπουν. Καμιά φορά κάποιος μου πετάει μια παλιά εφημερίδα που λιώνει μες στο νερό πριν προλάβω να τη διαβάσω, κι έτσι κρυώνω περισσότερο.
Δεν έχω σπίτι.
Ασχολούμαι συνεχώς με μπουρμπουλήθρες και καμιά φορά κοιτάζω την ουρά μου και γελάω. Μετά από λίγο δε θυμάμαι τίποτα.
Δεν έχω σπίτι. Μόνο νερό. Ούτε να κολυμπήσω ξέρω, κι ούτε έχω ποτέ διψάσει.
ε.σ.
Σάββατο 10 Ιουλίου 2010
Ξεχειλίζω μαύρο
Ι
Μια ρυτίδα χάραξε στο πρόσωπο μου
την ανείπωτη γραφή των μορφασμών.
ΙΙ
Άρρωστη η ομορφιά στο πρωινό παράθυρο.
Θρυμματισμένες λέξεις ληγμένων προσευχών.
Ανακύκλωση φθόγγων.
ΙΙΙ
Κουβάρι.
Το κεφάλι μου κουβάρι.
Ψάχνω την αρχή του νήματος
να ξεκινήσω να ξετυλίγω αυτόν τον στρογγυλό όγκο
-λέξεις, μνήμες και σιωπές-
αλλά τίποτα.
Κάπου εκεί μέσα
βρίσκομαι τυλιγμένη κι εγώ.
Ό,τι ειπώθηκε.
Ό,τι ξεχάστηκε.
Θέλω να έρθει κάποιος και ν΄αρχίσει να με ξεπλέκει.
Κι έπειτα να με πλέξει βελονάκι.
Και στις γιορτές να με στρώσει στο τραπέζι
με τα καλά μαχαιροπήρουνα και κεράκια.
Έτσι, να δοθεί ένας τόνος γιορτής
στο κουρασμένο μου μυαλό.
VI
Άλλοτε γίνομαι καρέκλα
Άλλοτε χτύπος ρολογιού
Άλλοτε κούνια
Άλλοτε καθρέφτης
Άλλοτε τρένο
Άλλοτε κρεμάστρα
Άλλοτε φέρετρο.
Είναι και κάτι φορές που παίρνω ανθρωπόμορφη όψη.
Και τότε τρομάζω.
V
Και στις άχρωμες μέρες θα ψάχνω για λίγο πράσινο
Γιατί χρόνια ξεχειλίζω μαύρο.
α.κ.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)