Απόσπασμα από τις «Όψεις προσωπικής αντωνυμίας»

artwork by Giorgos Tsopanos


(…)

Εγώ Έφυγες πήρες όλα τα φιλιά μαζί σου και μου άφησες μόνο λέξεις.

Εγώ Ένα χρωματολόγιο να ζωγραφίζει το πρόσωπο μου με εκλεπτυσμένη μπογιά. Να μακιγιάρομαι μέσα στις εποχές και να βγαίνω στον κόσμο.

Εγώ Το μυαλό βουλιάζει στη μαύρη ήπειρο της απελπισίας.

Εγώ Ένα γέλιο αντανακλά τον αγώνα δρόμου προς το φως.

Εγώ Το σώμα έχει βρει μια βολική θέση να μουδιάζουν τα μέλη του. Αναμονή του τέλους. Κάπως πρέπει να τελειώνει αυτή η σκηνή της ακινησίας.

Εγώ Ακατάσχετη κινητικότητα πέρα απ΄τα όρια της κίνησης. Μέχρι να καταρρεύσω ξημερώματα, ενώ η μουσική έχει κλείσει εδώ και χρόνια.

Εγώ Κάποτε όλες οι λέξεις θα μιλήσουν τις σιωπές. Τότε να μην τρομάξεις. Μου το υπόσχεσαι;

Εγώ Ίσως θα έχω βρει έναν τρόπο να μοιραστώ τον πόνο. Και να είναι πιο εύκολο.

Εγώ Έχω μια εμμονή κρυμμένη κάτω από το μαξιλάρι. Το βράδυ χορεύει στα όνειρα μου και στο τέλος πέφτει πάντα από την ταράτσα τρεκλίζοντας…Ποτέ δεν ξέρω αν το εννοεί…

Εγώ Ένα εκτυφλωτικό φλάς να καίει τις πιο δικές μου στιγμές. Και να χάνονται…Το πιο άσπρο…Ή η απόλυτη επιθυμία του άσπρου…

Εγώ Μια πόρτα που ανοίγει σ΄έναν κόσμο-λαβύρινθο που χτίζω με τα ίδια μου τα χέρια, μέσα σε κλάσματα του δευτερολέπτου. Η θύρα κλείνει. Κι όλα πίσω της εξαφανίζονται. Μόνο λαβύρινθος τώρα. Μαγικές διαδρομές σ΄έναν αγωνιώδη αγώνα προς την έξοδο. Πέφτω πάλι σε τοίχο.

Εγώ Γεμάτες οι λέξεις όνειρα…Γεμάτα τα όνειρα λέξεις…

Εγώ Μικρές ενδοφλέβιες φόβου στη χημεία των σωματικών εκκρίσεων.

Εγώ Και έπειτα σπασμένα μέλη να χορεύουν αποσυντονισμένα στη μουσική υπόκρουση του δέους.

Εγώ Απονοηματοδότηση ή αλλιώς να χάνουν τη γεύση τους τα πράγματα. Αλλά ούτως η άλλως έχεις πάψει να πεινάς…

Εγώ Σε δυο πόδια που τρέχουν να ορίζω τη φυγή.

Εγώ Να εκκρίνω θειάφι και χρώμιο στα πρωινά ξυπνήματα.

Εγώ Να εκκρίνω ντοπαμίνη και ανδρεναλίνη τα χαράματα.

Εγώ Να φυσάει παγωμένος αέρας μέσα μου και να έχω ξεμείνει με καλοκαιρινή αμφίεση.

Εγώ Να καίει ένα καυτός ήλιος μέσα μου και να είμαι στοιβαγμένη με τόνους μάλλινα.

Εγώ Σε παράλυτες αγκαλιές να κρύβομαι από τον κόσμο.

Εγώ Θέλω ν΄αδειάσει το μυαλό μου από το παρελθόν.

Εγώ Η στιγμή δε με χωράει.

Εγώ Επιθυμώ ν΄αδειάσει το μυαλό μου από το μέλλον.

Εγώ Να κοιτάζω ένα λουλούδι μέχρι να βραδιάσει, ώσπου εκείνο να μαραίνεται και να φυλλοβολεί.

(…)

α.κ