Επιστολή στο μεγάλο χρόνο

sketch by Giorgos Tsopanos

Όταν σε πρωτοείδα, περπατούσες κι άφηνες με τα παπούτσια σου ίχνη από αίμα στο πεζοδρόμιο, έσερνες μια μεγάλη χάρτινη βάρκα και μου είπες πως ψάχνεις το κοντινότερο λιμάνι. Σου είπα πως εδώ κοντά δεν έχει θάλασσα και πως αν ήθελες, θα μπορούσες να ταξιδεύεις μέσα σε μικρές γαλάζιες φλέβες. Είπες πως δεν είναι σωστό κι έφυγες. Εγώ τότε ειπα πως δε θα ξαναγυρίσω στο σπίτι και νοίκιασα ένα μικρό δωμάτιο στο κεντρικό ξενοδοχείο. Μου αρέσουν τα ξενοδοχεία. Στους διαδρόμους τους συναντάς κάτι ανθρώπους που δεν έχουν καμία σχέση με το θάνατο. Καμιά φορά είναι αγκαλιασμένοι, τα γράμματά τους είναι ολοστρόγγυλα, πάνε κι έρχονται κάτω απ' τις πόρτες χωρίς να λογαριάζουν ταχυδρόμους και υπηρεσίες επικοινωνιών. Καμιά φορά είναι μόνοι.
Μιά μέρα ήρθε στη ρεσεψιόν ένα τηλεγράφημα κάνοντας πολύ θόρυβο. Τρόμαξε όλο τον κόσμο. Οι ένοικοι κλείστηκαν στα δωμάτιά τους και κανείς δεν έβγαινε παρά τις επίμονες προσπάθειες των υπαλλήλων να αποκατασταθεί η τάξις ή έστω να πληρώσουν για την έξτρα διαμονή. Το ίδιο έγινε και την επομένη. Και τον άλλο μήνα. Ολόκληρο το χρόνο. Μόλις έφτασαν τα Χριστούγεννα, κάποια που ήταν σαν κι εμένα αλλά όχι εγώ, βγήκε απ' το απέναντι δωμάτιό και κατέβηκε να παραλάβει το τηλεγράφημα. Ήταν από σένα κι έγραφε μόνο δυο λέξεις. Λίγες ώρες αργότερα ο ρεσεψιονίστ βρέθηκε δολοφονημένος μέσα σ' ένα πίνακα ζωγραφικής. Στο χαλί είδα ίχνη από τα παπούτσια σου, ίχνη από αίμα. Τότε η κοπέλα που μου έμοιαζε έφυγε. Ξεγέλασε τη σπιτονοικοκυρά μου, πήρε το κλειδί μου κι έμεινε στο σπίτι μου.
Από τότε κολυμπάω μέσα σε μικρές γαλάζιες φλέβες και σε περιμένω να το πάρεις απόφαση. Ήταν η μέρα που ο κόσμος επέστρεψε στην κανονική ζωή του.

ε.σ.