Τρίτη 19 Ιουνίου 2012

Λίγο μπλε.


Υπάρχει μια στιγμή που δεν ξεκολλάει ποτέ από πάνω μας. Είναι αυτή που νόμιζες. Ένας άγνωστος την παίρνει και την τσαλακώνει, την πατάει με ευχαρίστηση. Κλάματα. Είπες λυπήθηκες, δεν ηταν παρά ένα λάθος του, δεν ήξερε. Κάνουμε βόλτες πάνω από πτώματα, γελάς, είμαστε εδώ, κοίτα λες, αναπνέω. Ούτ' εγώ πατάω στη γη αυτό το απόγευμα. Aναπνέω. Περιφέρομαι μακριά από όλα τα πράγματα, τίποτα δεν υπάρχει άλλο, μόνο εσύ και αγάπη. Ήταν ένα λάθος του, τελείωσε, λες, ας το ξεχάσουμε.

Στο επόμενο φανάρι ο άγνωστος στέκεται, κοιτάζει ίσια προς τη φορά των αυτοκινήτων. Ώσπου να γίνει πράσινο γυρίζει να δούμε το πρόσωπό του.
Δε θέλω να σε ξέρω.

ε.σ.